Συνεχίζονται στο Δημοτικό Κινηματογράφο «Νέα Ελβετία» (Ν. Ελβετίας 34 και Σεβαστείας) οι Κινηματογραφικές Βραδιές του Δήμου Βύρωνα "Η αθέατη όψη - Οράματα και θραύσματα ενός καλύτερου καιρού", την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 8μμ, με την προβολή της ταινίας του 1965 "Ο πρώτος δάσκαλος" σε σκηνοθεσία Αντρέι Κοντσαλόφσκι.
Είσοδος Ελεύθερη
Λίγα λόγια για την ταινία (από την ιστοσελίδα myfilm)
Στις δυναμικότερες, εντυπωσιακότερες και πολλά υποσχόμενες «εισόδους» στην κινηματογραφική σκηνοθεσία διεθνώς, συγκαταλέγεται αναμφίβολα το ντεμπούτο του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, «Ο πρώτος δάσκαλος», το 1965, ταινία με την οποία παρέδωσε ένα «σεμινάριο» «μεταφοράς» ενός συγκλονιστικού έργου της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως είναι η ομότιτλη νουβέλα του Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ, στην μεγάλη οθόνη.
Στην ουσία, η ταινία, όπως και το βιβλίο του Αϊτμάτοφ, είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο πάνω στην σχέση και την σύγκρουση της προόδου με την καθυστέρηση. Από αυτή την άποψη, είναι κλασική. Επιπλέον, όμως, παρουσιάζει με πραγματικά συγκλονιστικό τρόπο, τα τεράστια προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η νέα εργατική εξουσία στο χτίσιμο του κράτους της. Δείχνει, έτσι όπως μόνο ο σπουδαίος κινηματογράφος μπορεί να κάνει, τι σήμαινε να προσπαθήσεις να λύσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, κοινωνικά προβλήματα αιώνων, υπέρ αυτών που τα υφίστανται και οι οποίοι, μέσα στην απόλυτη άγνοια και τον σκοταδισμό που τους επιβλήθηκε από αιώνες εκμετάλλευσης, δεν κατανοούν καν το γεγονός ότι πρόκειται για προβλήματα.
Σύμφωνα με την «Ιστορία του Σοβιετικού Κινηματογράφου», η κεντρική ιδέα της ταινίας έγκειται στο ότι το παλιό αντιστέκεται με σθένος, αλλά και το νέο παλεύει για τα νομοτελειακά δικαιώματά του. «Η δύναμη νικιέται με δύναμη».
Η βία είναι αναγκαιότητα της εποχής και η σκέψη αυτή εκφράζεται από τον σκηνοθέτη ξεκάθαρα, με απόλυτα καλλιτεχνικό τρόπο. Ο Ντιουσέν του Κοντσαλόφσκι είναι μακράν περισσότερο απόλυτος στις ιδέες και τις βεβαιότητές του, από τον ήρωα του Αϊτμάτοφ.
«Ανοίγω τα παράθυρα διάπλατα. Στο δωμάτιο ξεχύνεται χείμαρρος ο φρέσκος αέρας. Στο ήρεμο και γαλαζωπό φως της χαραυγής περιεργάζομαι με προσοχή τα σκίτσα του καινούργιου μου πίνακα. Είναι πολλά, όσες και οι φορές που τ' άρχισα. Όμως για τον πίνακα είναι ακόμη το βασικότερο... Πηγαινοέρχομαι στη σιγαλιά του πρωινού κι όλο σκέφτομαι. Κι αυτό γίνεται κάθε φορά. Και κάθε φορά πείθομαι πως ο πίνακάς μου είναι ακόμα μια ιδέα. Δεν είναι καπρίτσιο. Όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αισθάνομαι πως δεν θα τα βγάλω πέρα μόνος μου. Η ιστορία που αναστάτωσε την ψυχή μου, η ιστορία που με παρακίνησε να πιάσω το πινέλο, μου φαίνεται τόσο πελώρια, που μόνος μου δεν θα μπορέσω να τη μεταφέρω όπως ακριβώς έχει και πως θα μου χυθεί σαν μια ξεχειλισμένη κούπα. Θα ήθελα οι άνθρωποι να με βοηθήσουν με τη συμβουλή τους, να μου υποδείξουν μια λύση ή τουλάχιστον να μου συμπαρασταθούν νοερά κοντά στο τρίποδο και να ανησυχούν μαζί μου. Μη λυπηθείτε τη θέρμη της καρδιάς σας, ελάτε πιο κοντά, έχω υποχρέωση να σας διηγηθώ αυτή την ιστορία»/
(Απόσπασμα από το βιβλίο)
Είσοδος Ελεύθερη
Λίγα λόγια για την ταινία (από την ιστοσελίδα myfilm)
Στις δυναμικότερες, εντυπωσιακότερες και πολλά υποσχόμενες «εισόδους» στην κινηματογραφική σκηνοθεσία διεθνώς, συγκαταλέγεται αναμφίβολα το ντεμπούτο του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, «Ο πρώτος δάσκαλος», το 1965, ταινία με την οποία παρέδωσε ένα «σεμινάριο» «μεταφοράς» ενός συγκλονιστικού έργου της παγκόσμιας λογοτεχνίας, όπως είναι η ομότιτλη νουβέλα του Τσινγκίζ Αϊτμάτοφ, στην μεγάλη οθόνη.
Στην ουσία, η ταινία, όπως και το βιβλίο του Αϊτμάτοφ, είναι ένα ιδεολογικό, πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο πάνω στην σχέση και την σύγκρουση της προόδου με την καθυστέρηση. Από αυτή την άποψη, είναι κλασική. Επιπλέον, όμως, παρουσιάζει με πραγματικά συγκλονιστικό τρόπο, τα τεράστια προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει η νέα εργατική εξουσία στο χτίσιμο του κράτους της. Δείχνει, έτσι όπως μόνο ο σπουδαίος κινηματογράφος μπορεί να κάνει, τι σήμαινε να προσπαθήσεις να λύσεις, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, κοινωνικά προβλήματα αιώνων, υπέρ αυτών που τα υφίστανται και οι οποίοι, μέσα στην απόλυτη άγνοια και τον σκοταδισμό που τους επιβλήθηκε από αιώνες εκμετάλλευσης, δεν κατανοούν καν το γεγονός ότι πρόκειται για προβλήματα.
Σύμφωνα με την «Ιστορία του Σοβιετικού Κινηματογράφου», η κεντρική ιδέα της ταινίας έγκειται στο ότι το παλιό αντιστέκεται με σθένος, αλλά και το νέο παλεύει για τα νομοτελειακά δικαιώματά του. «Η δύναμη νικιέται με δύναμη».
Η βία είναι αναγκαιότητα της εποχής και η σκέψη αυτή εκφράζεται από τον σκηνοθέτη ξεκάθαρα, με απόλυτα καλλιτεχνικό τρόπο. Ο Ντιουσέν του Κοντσαλόφσκι είναι μακράν περισσότερο απόλυτος στις ιδέες και τις βεβαιότητές του, από τον ήρωα του Αϊτμάτοφ.
«Ανοίγω τα παράθυρα διάπλατα. Στο δωμάτιο ξεχύνεται χείμαρρος ο φρέσκος αέρας. Στο ήρεμο και γαλαζωπό φως της χαραυγής περιεργάζομαι με προσοχή τα σκίτσα του καινούργιου μου πίνακα. Είναι πολλά, όσες και οι φορές που τ' άρχισα. Όμως για τον πίνακα είναι ακόμη το βασικότερο... Πηγαινοέρχομαι στη σιγαλιά του πρωινού κι όλο σκέφτομαι. Κι αυτό γίνεται κάθε φορά. Και κάθε φορά πείθομαι πως ο πίνακάς μου είναι ακόμα μια ιδέα. Δεν είναι καπρίτσιο. Όμως δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Αισθάνομαι πως δεν θα τα βγάλω πέρα μόνος μου. Η ιστορία που αναστάτωσε την ψυχή μου, η ιστορία που με παρακίνησε να πιάσω το πινέλο, μου φαίνεται τόσο πελώρια, που μόνος μου δεν θα μπορέσω να τη μεταφέρω όπως ακριβώς έχει και πως θα μου χυθεί σαν μια ξεχειλισμένη κούπα. Θα ήθελα οι άνθρωποι να με βοηθήσουν με τη συμβουλή τους, να μου υποδείξουν μια λύση ή τουλάχιστον να μου συμπαρασταθούν νοερά κοντά στο τρίποδο και να ανησυχούν μαζί μου. Μη λυπηθείτε τη θέρμη της καρδιάς σας, ελάτε πιο κοντά, έχω υποχρέωση να σας διηγηθώ αυτή την ιστορία»/
(Απόσπασμα από το βιβλίο)
Η υποδοχή της ταινίας, τόσο από την σοβιετική, όσο και από την διεθνή κριτική, ήταν ενθουσιώδης. Ο Μισέλ Κουνό, ο οποίος είχε χαρακτηριστεί στην πατρίδα του, ως «ο πιο κακόψυχος κριτικός της Γαλλίας», το 1965 χαιρέτησε την ταινία με τον εξής, «παραβολικό», τρόπο: «Ένας χωρικός από την Σενεγάλη είπε κάποτε στην εθνογράφο, Ζενεβιέβ Καλάμ – Γκριόλ: “Οι αφηγήσεις είναι αιώνια κίνηση, δεν τελειώνουν ποτέ. Όταν κάποιος δεν ξέρει πώς να συνεχίσει την διήγηση, την συνεχίζει κάποιος άλλος. Και αυτή είναι η κίνηση του κόσμου, ο οποίος επίσης σίγουρα δεν έχει σύνορα”».
Αναδημοσίευση από το MYFILM, δείτε εδώ:
Μετά την προβολή ακολουθεί συζήτηση με το κριτικό κινηματογράφου Κώστα Τερζή.
Κοινωνική Προσφορά
Με αφορμή την προβολή της ταινίας συγκεντρώνονται τρόφιμα μακράς διάρκειας, όπως: ελαιόλαδο, κριθαράκι, ρύζι, όσπρια, αλεύρι, γάλα εβαπορέ, αλεύρι, ζάχαρη και ντοματοχυμό, για την ενίσχυση των Κοινωνικών Δομών του Δήμου μας (Κοινωνικό Παντοπωλείο & Παροχή Συσσιτίου).
Αναδημοσίευση από το MYFILM, δείτε εδώ:
Υπόθεση: 1923, κάπου στα βάθη της Ασίας. Ένας ιδεολόγος δάσκαλος στέλνεται από τη νέα σοβιετική κυβέρνηση για να μάθει γράμματα τα παιδιά. Όμως οι φεουδαρχικές κοινωνικές δομές έχουν μείνει αναλλοίωτες και αντιδρούν βίαια στη διάχυση των νέων ιδεών (από την ιστοσελίδα του Δήμου Βύρωνα).
Παίζουν: Μπόλοτ Μπεσεναλίγκερ, Ναταλία Αριμπασάροβα
Μουσική: Βιάσεσλαφ Οβτσινίκοβ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γκεόργκι Ρέρμπεγκ
Σενάριο: Μπόρις Ντομπροντέγιεφ, Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Μοντάζ: Γέβα Λαντιζένσκαγια
Παίζουν: Μπόλοτ Μπεσεναλίγκερ, Ναταλία Αριμπασάροβα
Μουσική: Βιάσεσλαφ Οβτσινίκοβ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γκεόργκι Ρέρμπεγκ
Σενάριο: Μπόρις Ντομπροντέγιεφ, Αντρέι Κοντσαλόφσκι
Μοντάζ: Γέβα Λαντιζένσκαγια
Διάρκεια προβολής: 102΄
Μετά την προβολή ακολουθεί συζήτηση με το κριτικό κινηματογράφου Κώστα Τερζή.
Κοινωνική Προσφορά
Με αφορμή την προβολή της ταινίας συγκεντρώνονται τρόφιμα μακράς διάρκειας, όπως: ελαιόλαδο, κριθαράκι, ρύζι, όσπρια, αλεύρι, γάλα εβαπορέ, αλεύρι, ζάχαρη και ντοματοχυμό, για την ενίσχυση των Κοινωνικών Δομών του Δήμου μας (Κοινωνικό Παντοπωλείο & Παροχή Συσσιτίου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου