Κάποτε, γύρω στα 1923, στο Γκόρντονταουν, σε μια από τις λέσχες της μικρής πόλης, λίγο μετά τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, συναντήθηκαν δυο φίλοι, όχι αυτό που λέμε καρδιακοί ή επιστήθιοι αλλά, που έτρεφαν σεβασμό (τουλάχιστον έτσι φαινόταν εκείνη την χρονική στιγμή) ο ένας προς τον άλλον.
Ο νεοεκλεγείς σοσιαλιστής δήμαρχος κύριος Γιέλοου και ο ριζοσπαστικός κύριος Γκρίν, Πρόεδρος ενός Σωματείου για τα δικαιώματα των πολιτών, ο οποίος μάλιστα είχε στηρίξει ανιδιοτελώς την εκλογή (στον β' γύρο) του κ. Γιέλοου.
Μεταξύ των άλλων, ο κ. Γκρίν είπε στον νεοεκλεγέντα δήμαρχο: «για το καλό της πόλης, εάν και όποτε χρειαστείς τη βοήθειά μου, μέσω των γνωριμιών που έχω, μην διστάσεις να μου τηλεφωνήσεις».
Ο Δήμαρχος τότε ζήτησε την μεσολάβηση του κ. Γκρίν για να κλειστεί μια συνάντηση του Δημάρχου με τον Υπουργό Υγείας, κ. Σπάιγ.
Έτσι και έγινε. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε, οι υποσχέσεις δόθηκαν και το φωτογραφικό υλικό πλούτισε το βιογραφικό του Δημάρχου.
Έκτοτε το τηλέφωνο του κ. Γκρίν δεν ξαναχτύπησε… και τα συνταγματικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα των πολιτών της πόλης του Γκόρντονταουν καταστρατηγήθηκαν από τον ευεργετηθέντα και «εξυπηρετηθέντα» Δήμαρχο !!!
Μετά από αυτή την αχάριστη συμπεριφορά τα συναισθήματα του κ. Γκρίν πάγωσαν και η αρχή η οποία αποδιδόταν στους Ιησουίτες «non far del ben, per non aver del mal» (μτφ: μην κάνεις καλό, για να μην πάθεις κακό), όπως και στον συγγραφέα και νομικό Ανδρέα Λασκαράτο, ο οποίος είχε βιώσει παρόμοιες συμπεριφορές από «δήθεν φίλους», δεν του φαινόταν πλέον τόσο ειδεχθής.
Ο κ. Γκρίν θυμόταν το βιβλίο «Ιδού ο άνθρωπος» του Ανδρέα Λασκαράτου, που είχε κυκλοφορήσει πριν 40 χρόνια περίπου, το 1886, και συμφωνούσε πλέον σε όλα όσα είχε γράψει ο συγγραφέας δηλαδή ότι «ο αχάριστος είναι ηθικός τραπεζορρίχτης και δημόσιος αδικητής»!
Ηθικός τραπεζορρίχτης γιατί ο αχάριστος μόλις λάβει από τον ευεργέτη την όποια ευεργεσία σε καμία περίπτωση δεν ανταποδίδει, κάνει ηθική χρεοκοπία και δεν πληρώνει ή ακόμη χειρότερα... ανταποδίδει με κακό.
Έτσι, κατά κάποιο τρόπο η αποκτημένη πείρα και η φρόνηση αναγκάζει τους δυσαρεστημένους από τους αχάριστους, που άλλοτε είχαν διάθεση να βοηθήσουν κάποιον, να περιορίζονται πλέον μόνον σε μικρές ανούσιες χάρες, παρά να εκτεθούν ξανά.
Και αυτό είναι το αποτέλεσμα της αχαριστίας. Γιατί τις μεγάλες χάρες, τις θυσίες, όπως έγραφε και ο Α. Λασκαράτος, που είναι «το άνοιγμα και διαπλάτωμα της καρδιάς μας η εγδήλωση και πραγμάτωση της αρετής, η ελπίδα και η σωτηρία» για τον πλησίον μας που έχει ανάγκη… εκείνες, ο αχάριστος τις αποθαρρύνει, τις παύει!
Γι' αυτό, λοιπόν, και ο αχάριστος κ. Γιέλοου ήταν ένας «ηθικός τραπεζορρίχτης και δημόσιος αδικητής»! Έλαβε όμως το τέλος που του άξιζε…
Βύρωνας, η πόλη μας (9 Ιουνίου 2025)
«Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα».
«This is a work of fiction. Names, characters, places and incidents either are products of the author’s imagination or are used fictitiously. Any resemblance to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου