Εάν ο λόρδος Βύρων ή Μπάιρον ζούσε στην εποχή μας, τότε, το Σάββατο 15 Ιουνίου 2024, στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας (Athens Pride 2024) που διοργανώνει στην Αθήνα η λεγόμενη ΛΟΑΤΚΙ+ (LGBTQI+) κοινότητα, εκείνος, θα ήταν η Διονυσιακή ψυχή της εκδήλωσης, ο ηγέτης της.
Το άρθρο που ακολουθεί -και το οποίο συγκροτείται από αποσπάσματα ξένων άρθρων και βιβλίων- αποτελεί μια «διαφορετική ματιά» -κάπως σαν απάντηση- στο πουριτανικό άρθρο του Προέδρου του «Συνδέσμου Μπάιρον για τον Φιλελληνισμό και τον Πολιτισμό», κ. Πάνου Τριγάζη, το οποίο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του Βύρωνα «δήμος & Πολιτεία» (Απρίλιος 2024, τεύχος # 32), με τίτλο «Οι γυναίκες του Μπάιρον».
 |
| Πορτραίτο της μητέρας του 6ου Βαρόνου Μπάιρον ή λόρδου Βύρωνα |
Πλούσια και πολυτάραχη υπήρξε η σχέση του Μπάιρον με το «άλλο μισό του ουρανού», έγραφε, για τα 200 χρόνια από το θάνατο του Μπάιρον, ο πρώην δημοτικός σύμβουλος Βύρωνα (και μέλος του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ από το 1991) αποκρύπτοντας όμως προπαγανδιστικά την αλήθεια για τον λόρδο ή βαρόνο Μπάιρον... Γιατί έγραψε ένα τέτοιο άρθρο; για να αποδείξει τί ακριβώς στα 2024, όταν έχουν ψηφιστεί τόσα νομοσχέδια για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+;; Ότι ο λόρδος Μπάιρον ήταν "άνδρας"; ετεροφυλόφιλος, δηλαδή στρέιτ (αγγλ. straight);
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική», είχε γράψει κάποτε ο Τζωρτζ Όργουελ!
Τα γράμματα του Βύρωνα αποκαλύπτουν την πραγματική queer αγάπη και απώλεια που ενέπνευσαν την ποίησή του (Byron’s letters reveal the real queer love and loss that inspired his poetry)
Είναι 5 Ιουλίου 1807: Ένας μεθυσμένος και δακρυσμένος νεαρός άνδρας κάθεται στις αίθουσες του κολεγίου του, στο Κέμπριτζ, και γράφει (writing in a δείτε την αλληλογραφία εδώ: https://lordbyron.org/monograph.php?doc=ThMoore.1830&select=AD1807.10) στην παιδική του φίλη, την Ελίζαμπεθ Πίγκο, και ανοίγει την καρδιά του, ενώ το μυαλό του βρίσκεται ταυτόχρονα μέσα σε ένα «χάος ελπίδας και θλίψης».
Μόλις είχε χωρίσει με αυτόν που αποκαλεί τον «Κορνελιανό» του, τον οποίο αγαπά «περισσότερο από κάθε ανθρώπινο όν» (I certainly love him more than any human being and neither time or distance have had the least effect on my (in general) changeable disposition) και ούτε ο χρόνος ούτε η απόσταση είχαν την ελάχιστη επίδραση στην (γενική) μεταβαλλόμενη διάθεση του.
"Edleston and I have separated for the present, and my mind is a chaos of hope and sorrow" (Ο Έντλεστον κι εγώ έχουμε χωρίσει προς το παρόν και το μυαλό μου είναι ένα χάος ελπίδας και θλίψης.)
Ο νεαρός αυτός δεν είναι άλλος από τον Λόρδο Μπάιρον και ο «Κορνελιανός» του είναι ο χορωδός του Κέιμπριτζ, Τζον Έντλεστον. Στα πεζογραφήματα του Μπάιρον ο Έντλεστον εμφανίζεται ως «ο Κορνηλιανός», που πήρε το όνομά του από ένα δώρο που εκείνος είχε κάνει στον Βύρωνα (πρόκειται για ένα κοκκινωπό λίθο -θεωρείται ως ο λίθος του πάθους- που χρησιμοποιείται στα κοσμήματα, "Random House Webster's College Dictionary"). Το δώρο και ο δωρητής απαθανατίστηκαν στην πρώτη ποιητική συλλογή του Μπάιρον, με τίτλο «Hours of Idleness» (1807), ενώ ο Μπάιρον φορούσε το δαχτυλίδι με τον συγκεκριμένο λίθο μέχρι το τέλος της ζωής του (σ.σ: σύμφωνα με το αγγλικό άρθρο της ιστοσελίδας The Conversation).
Η επιστολή που έγραψε ο Μπάιρον εκείνη τη νύχτα είναι ένα σπάνιο ντοκουμέντο, που διατηρείται, μαζί με μια άλλη που γράφτηκε προς την μητέρα της Πίγκο -μετά τον θάνατο του Έντλεστον, σε ηλικία μόλις 21 ετών-, στο αρχείο του Αββαείου Newstead. Είναι θραύσματα που δείχνουν μια μεγάλη ιστορία εφηβικού ρομαντισμού, απώλειας και queer ζωής στις αρχές του 19ου αιώνα, γράφει το αγγλικό άρθρο στην ιστοσελίδα The Conversation - Academic rigour, journalistic flair (μετάφραση: Η Συζήτηση - Ακαδημαϊκή αυστηρότητα, δημοσιογραφικό ταλέντο). Δείτε εδώ: https://theconversation.com/byrons-letters-reveal-the-real-queer-love-and-loss-that-inspired-his-poetry-224540
 |
| Πορτραίτο του Λόρδου Μπάιρον, του Henry Pierce Bone |
Στο σημείο αυτό και πριν προχωρήσουμε στο θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ερωτικής αντίληψης του λόρδου Βύρωνα ή Μπάιρον ας δούμε τι αναφέρει το Πάντειον Πανεπιστήμιο στο άρθρο του σχετικά με την Ορολογία των ΛΟΑΤΚΙ+ και ειδικά στην κατηγορία των Κουίρ (Queer) ατόμων:
ΛΟΑΤΚΙ (LGBTQI):
Ακρωνύμιο που χρησιμοποιείται για την κοινότητα των Λεσβιών (Lesbian), των Ομοφυλόφιλων (Gay), των Αμφιφυλόφιλων (Bisexual), των Tρανς (Trans), των Koυίρ (Queer) και των Ίντερσεξ (Ιntersex).
Κουίρ (Queer):
Ο όρος αυτός αναφέρεται σε ανθρώπους που η συνείδηση του εαυτού τους βρίσκεται μακριά από τις νόρμες της ετεροκανονικότητας και της διπολικής αντίληψης για το φύλο. Αναφέρεται επίσης σε μια ριζοσπαστική, εναλλακτική θεώρηση του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας ή έκφρασης φύλου ως σημαντικών πεδίων αυτοπροσδιορισμού, ψυχικών και αισθητικών. Με αυτή την έννοια, το ποιος είναι queer ορίζεται σε σχέση μάλλον με έναν τρόπο αντίληψης παρά με συγκεκριμένες πρακτικές. Χρησιμοποιείται συχνά από άτομα που δεν αποδέχονται τις παραδοσιακές έννοιες φύλων και σεξουαλικότητας και δεν ταυτίζονται/καλύπτονται με κάποιο από τους υπόλοιπους όρους του ακρωνυμίου ΛΟΑΤΙ+ αλλά και ως όρος-ομπρέλα για όλα τα LGBTQI+ άτομα. Ο όρος αυτός εκφράζει και τα μη δυαδικά (non binary) άτομα. Η queer θεωρία είναι μία σχολή ακαδημαϊκής θεωρίας που αμφισβητεί τα ετεροκανονικά κοινωνικά πρότυπα που σχετίζονται με το φύλο και τη σεξουαλικότητα και ισχυρίζεται ότι οι έμφυλοι ρόλοι είναι αποτέλεσμα κοινωνικά κατασκευασμένων ιδεών. Δείτε εδώ: https://loatkinet.panteion.gr/poroi-piges/orologia-loatki
Ομοερωτικά ποιήματα του Λόρδου Βύρωνα
Ο Καθηγητής Κλίφτον Σνάιντερ (Dr. Clifton Snider) του Τμήματος Αγγλικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας (California State University, Long Beach) στο άρθρο του με τίτλο «Ομοερωτικά ποιήματα του Λόρδου Βύρωνα» (Homoerotic Poems by Lord Byron) αναφέρει:
Τα δύο πρώτα ποιήματα παρακάτω εμφανίζονται στο The Penguin Book of Homosexual Verse (επιμ. Stephen Coote, σελ. 192-93). Και τα δύο αφορούν έναν χορωδό, τον John Edleston (που γράφεται «Eddleston» από τον Μπάιρον), τον οποίο ο Μπάιρον γνώρισε ως μαθητή στο Κέμπριτζ (Cambridge) και με τον οποίο ήταν βαθιά ερωτευμένος (βλέπε The Columbia Anthology of Gay Literature, εκδ. Byrne R. S. Fone, σελ. 219).
The Cornelian
No specious splendour of this stone
Endears it to my memory ever;
With lustre only once it shone,
And blushes modest as the giver.
Some, who can sneer at friendship’s ties,
Have, for my weakness, oft reprov’d me;
Yet still the simple gift I prize,
For I am sure, the giver lov’d me.
He offer’d it with downcast look,
As fearful that I might refuse it;
I told him, when the gift I took,
My only fear should be, to lose it.
This pledge attentively I view’d,
And sparkling as I held it near,
Methought one drop the stone bedew’d,
And, ever since, I’ve lov’d a tear.
Still, to adorn his humble youth,
Nor wealth nor birth their treasures yield;
But he, who seeks the flowers of truth,
Must quit the garden, for the field.
‘Tis not the plant uprear’d in sloth,
Which beauty shews, and sheds perfume;
The flowers, which yield the most of both,
In Nature’s wild luxuriance bloom.
Had Fortune aided Nature’s care,
For once forgetting to be blind,
His would have been an ample share,
If well proportioned to his mind.
But had the Goddess clearly seen,
His form had fix’d her fickle breast;
Her countless hoards would his have been,
And none remain’d to give the rest.
(1807)
from Childe Harold’s Pilgrimage,
stanzas 95-96
“To Eddleston”
Thou too art gone, thou loved and lovely one!
Whom Youth and Youth’s affections bound to me;
Who did for me what none beside have done,
Nor shrank from one albeit unworthy thee,
What is my Being! thou hast ceased to be!
Nor staid to welcome here thy wanderer home,
Who mourns o’er hours which we no more shall see--
Would they had never been, or were to come!
Would he had ne’er returned to find fresh cause to roam!
Oh! ever loving, lovely, and beloved!
How selfish Sorrow ponders on the past,
And clings to thoughts now better far removed!
But Time shall tear thy shadow from me last.
All thou couldst have of mine, stern Death! thou hast;
The Parent, Friend, and now the more than Friend:
Ne’er yet for one thine arrows flew so fast,
And grief with grief continuing still to blend,
Hath snatched the little joy that Life had yet to lend.
(1817/1818)
Παρά τη φήμη του Μπάιρον ως γυναικείο και παγκοσμίου φήμης αντικείμενο ετεροφυλόφιλου έρωτα, ήταν, προφανώς, σε όλη του τη ζωή ρομαντικά δεμένος με τους άντρες.
Ο όμορφος υπηρέτης του, Γουίλιαμ Φλέτσερ, «ήταν στο πλευρό του Μπάιρον από το 1804, όταν ο Μπάιρον ήταν δεκαέξι ετών, σχεδόν χωρίς διαστήματα, έως ότου πέθανε ο κύριός του» (Fiona MacCarthy, Byron: Life and Legend, σελ. 77).
Ο Μπάιρον έτρεφε επίσης βαθιά αγάπη για τον Nicolas (ή Nicolo, η εκδοχή του ονόματός του από τον Μπάιρον) Giraud, «έναν νεαρό άνδρα που είχε γνωρίσει στην Ελλάδα, όπου πέθανε το 1824 αφού συμμετείχε στην ελληνική εξέγερση κατά των Τούρκων» (βλέπε «If Sometimes in the Haunts of Men» (γράφτηκε το 1812 για τον Giraud και ανατυπώθηκε στο Fone, βλέπε. σελ. 219 και 223-224, βλέπε επίσης MacCarthy, σελ. 128-29).
Στην Ελλάδα, το τελευταίο αντικείμενο του έρωτά του ήταν ο έφηβος Λουκάς Χαλανδριτσάνος (ΜακΚάρθι, σελ. 499 και 501). Βλέπε τα ποιήματα του 1824 "On This Day I Complete My Thirty-sixth Year", "Love and Death" και "Last Words on Greece" («Τελευταία λόγια για την Ελλάδα»). Και τα τρία αυτά γράφτηκαν για τον Λουκά.
Love and Death
I watched thee when the foe was at our side,
Ready to strike at him--or thee and me,
Were safety hopeless--rather than divide
Aught with one loved, save love and liberty.
I watched thee on the breakers, when the rock
Received our prow, and all was storm and fear,
And bade thee cling to me through every shock;
This arm would be thy bark, or breast thy bier.
I watched thee when the fever glazed thine eyes,
Yielding my couch, and stretched me on the ground
When overworn with watching, ne'er to rise
From thence, if thou an early grave hadst found.
The earthquake came, and rocked the quivering
And men and nature reeled as if with wine.
Whom did I seek around the tottering hall?
For thee. Whose safety first provide for? Thine
And when convulsive throes denied my breath
The faultest utterance to my fading thought,
To thee--to thee--e'en in the gasp of death
My spirit turned, oh! oftener than it ought.
Thus much and more; and yet thou lov'st me not,
And never wilt! Love dwells not in our will.
Nor can I blame thee, though it be my lot
To strongly, wrongly, vainly love thee still.
... ... κι όμως εσύ δεν με αγαπάς,
Ποτέ δεν θα μαραθεί! Δεν κατοικεί στη θέλησή μας η αγάπη.
Ούτε μπορώ να σε κατηγορήσω, όμως, είναι η μοίρα μου
να σε αγαπώ ακόμα, δυνατά, λανθασμένα, μάταια !
(1824)
Last Words On Greece
What are to me those honours or renown
Past or to come, a new born people’s cry?
Albeit for such I could despise a crown
Of aught save laurel, or for such could die.
I am a fool of passion, and a frown
Of thine to me is an adder’s eye
To the poor bird whose pinion fluttering down
Wafts unto death the breast it bore so high;
Such is this maddening fascination grown,
So strong thy magic or so weak am I.
(1824)
Ο Louis Crompton, στο Byron and Greek Love: Homophobia in 19th-Century England, υποστηρίζει ότι ο Μπάιρον έφυγε από την Αγγλία όχι μόνο λόγω του σκανδάλου της σχέσης του με την ετεροθαλή αδερφή του, αλλά και λόγω των κατασταλτικών νόμων κατά της ομοφυλοφιλίας, όπου η ποινή για τον σοδομισμό ήταν ο θάνατος. Επίσης, ο Crompton προτείνει ότι η ομοφυλοφιλική επιθυμία ήταν ένας από τους λόγους που ο Μπάιρον πήγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και το αίσθημα κατά του ίδιου φύλου στην Αγγλία μπορεί να οφείλεται στη διάσημη βυρωνική στάση της μοναχικής ανυπακοής. Στο βιβλίο The Oxford Anthology of English Literature, Vol. II, αναφέρεται ότι ο Μπάιρον ήταν «βασικά ομοφυλόφιλος» (σελ. 285), ωστόσο αυτό δεν ήταν ένα γεγονός που διδασκόταν πριν από τριάντα χρόνια, τουλάχιστον όχι από την εμπειρία μου, και η τελευταία έκδοση του The Norton Anthology of English Literature (2006) αγνοεί το γεγονός ότι ο Μπάιρον ήταν «βασικά ομοφυλόφιλος».
Πηγή: https://home.csulb.edu/~csnider/Byron.Homoerotic.Poems.html
Byron's Boyfriends (Οι άνδρες του λόρδου Βύρωνα)
Ο Πήτερ Κόχραν (Peter Cochran) στο βιβλίο του "Byron and Women [and men]" (Βύρωνας: οι γυναίκες [και οι άνδρες] του), Cambridge Scholars Publishing, γράφει:
Ο Τζορτζ Γκόρντον, Λόρδος Μπάιρον (1788-1824) ήταν το κυρίαρχο σύμβολο του ανδρικού φύλου στις αρχές του 19ου αιώνα. Η προσωπική ομορφιά του (εναλλασσόμενη μεταξύ πάχους και αδυνατίσματος), ο επιβλητικός τρόπος ζωής του και οι πραγματικές και φανταστικές σχέσεις του με τις γυναίκες τροφοδοτούσαν την εικόνα. Αλλά η ερωτική ζωή του Μπάιρον περιελάμβανε και άντρες. Η αμφιφυλοφιλία του ήταν γνωστή, όχι μόνο στο στενό του περιβάλλον, αλλά κυρίως «στο δρόμο».
Υπάρχει ένα πολιτιστικό ταμπού ενάντια στην αναγνώριση του ομοερωτισμού στις ζωές και τα έργα των αγιοποιημένων συγγραφέων. Ο ομοερωτισμός στα ποιήματα Calamus του Walt Whitman αναγνωρίστηκε αμέσως από ομοφυλόφιλους άντρες, όπως ο John Addington Symonds και ο Edward Carpenter, αλλά οι βιογράφοι του Whitman το απέφευγαν. Όταν ο Charley Shively σε δύο πρωτοποριακά έργα — Calamus Lovers: Walt Whitman's Working Class Comerados (1987) και Drum Beats: Walt Whitman's Civil War Boy Lovers (1989) — απέδειξε ότι ο Whitman όντως έκανε σεξ με τους φίλους του, αυτό θα έπρεπε να είχε διευθετήσει τα πράγματα — αλλά όχι, ο «καλός γκρίζος ποιητής» εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως ευθύς ή αποκαρδιωμένος. Ακόμη και με τον Όσκαρ Ουάιλντ - του οποίου η δίκη για «χονδρική απρέπεια» (σεξ με λάτρεις) ήταν το μεγαλύτερο σεξουαλικό σκάνδαλο του αιώνα - χρειάστηκε ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος άνδρας, ο Νιλ ΜακΚένα (Η μυστική ζωή του Όσκαρ Ουάιλντ, 2003), για να τεκμηριώσει πλήρως τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ, τις ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες, την ομοφυλοφιλική του συνείδηση και το ενδιαφέρον που έδειξε για το αναδυόμενο κίνημα για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων.
Αντιμέτωποι με στοιχεία της αμφιφυλοφιλίας του Μπάιρον, οι ειδικοί για τον Μπάιρον δυσκολεύτηκαν να το αρνηθούν κατηγορηματικά, αλλά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να το ελαχιστοποιήσουν. Κατά την έρευνα μιας τρίτομης βιογραφίας του Byron (1957), ο Leslie A. Marchand είχε πρόσβαση στα αρχεία Byron του εκδότη John Murray, τα μεγαλύτερα στον κόσμο, αλλά μόνο με την προϋπόθεση ότι δεν θα υπαινίσσόταν την αμφιφυλοφιλία του Byron. Ο Marchand διόρθωσε εν μέρει τις παραλείψεις του σε ένα μεταγενέστερο μονότομο έργο (Byron: A Portrait, 1970), το οποίο αποκάλυψε ότι ο Μπάιρον ανήκε σε κύκλο γκέι στο Κέιμπριτζ, τα μέλη του οποίου χρησιμοποιούσαν κωδικοποιημένη γλώσσα μεταξύ τους.
Αυτό που ορισμένοι, μέχρι πρότινος, αδυνατούσαν να κατανοήσουν είναι ότι, όταν οι άνδρες στην Αγγλία μπορούσαν να κρεμαστούν επειδή έκαναν σεξ με άλλους άνδρες, τότε αναγκαστικά απέκρυβαν τέτοιες σχέσεις. Το ίδιο έκανε και ο Βαρόνος Μπάιρον (λόρδος Βύρων).
Το 1985 ο ομοφυλόφιλος ιστορικός Louis Crompton (Byron and Greek Love, 1985) συνέδεσε τις κουκκίδες από όλο το έργο του Marchand και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Byron/Μπάιρον, τόσο στην πράξη όσο και στη συνείδηση, θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται ως ομοφυλόφιλος!
Η αμφιφυλοφιλία του Βύρωνα δεν ήταν ευρέως γνωστή κατά τη διάρκεια της ζωής του και χάρη στα απομνημονεύματά του που καταστράφηκαν σε πυρκαγιά στα γραφεία του εκδότη του, μαζί με την καταστολή λεπτομερειών της σεξουαλικής του ζωής από τους μετέπειτα επικεφαλής της εταιρείας (η οποία διατηρούσε το πλουσιότερο αρχείο του Βύρωνα ), παρέμεινε άγνωστο για πολύ μετά τον θάνατό του.
Οι αναγνώστες και οι βιογράφοι του Βύρωνα όχι μόνο εξαφανίζουν τον ομοερωτισμό στην ποίησή του, αλλά εξακολουθούν να φαντασιώνονται την ανύπαρκτη ετεροφυλοφιλία του.
Πηγή: https://paganpressbooks.com/jpl/COCHRAN.HTM
“Δεν αγαπώ τη γυναίκα λιγότερο, αλλά τον άντρα περισσότερο”
I Love Not Woman the Less, but Man More
Η Fiona MacCarthy, η τελευταία βιογράφος του Μπάιρον, ξεχωρίζει από τους περισσότερους, από 200 που προηγήθηκαν, υποστηρίζοντας ότι ο Μπάιρον ήταν ουσιαστικά ομοφυλόφιλος, παρά απλώς σεξουαλικά παμφάγος, όπως επικρατούσε, και ότι οι γυναίκες αποσπούσαν την προσοχή από τις πραγματικές του επιθυμίες, που σύμφωνα με τους βρετανικούς νόμους της εποχής τιμωρούνταν με δημόσιο απαγχονισμό. Ο έρωτας της ζωής του, λέει στο έργο της «Byron: Life and Legend», δεν ήταν η αναφερόμενη σε αρκετές ελεγείες Μαρία, η ετεροθαλής αδερφή του που γιόρταζε στην «Επιστολή προς την Αυγούστα» ή η νεαρή παντρεμένη Ιταλίδα κόμισσα Τερέζα Γκουιτσιόλι που έγινε δική του σύντροφος προς το τέλος της ζωής του.
Ήταν ένας φτωχός χορωδός ονόματι John Edleston, τον οποίο ο Μπάιρον γνώρισε το φθινόπωρο του 1805, όταν ήταν 17 ετών, και για τον οποίο ο Μπάιρον συνέλαβε, όπως το έθεσε, «μια βίαιη, αν και καθαρή αγάπη και πάθος» όταν ήταν φοιτητής στο Cambridge. (Η MacCarthy παλεύει να εξηγήσει την «καθαρή» αγάπη, την οποία ερμηνεύει ως «αγνή», ως αυτοπροστατευτικό ψέμα, αλλά θα μπορούσε εξίσου να υπαινίσσεται την αηδία του Μπάιρον για την ετεροφυλοφιλία, την οποία εκείνη τη στιγμή γνώριζε κυρίως μέσω ιερόδουλων). Ο Έντλεστον ήταν ο πιο αγαπημένος αν και ήταν το πρώτο (ή πιθανώς το δεύτερο) από τα πολλά αγόρια που ο Μπάιρον προστάτεψε και λάτρεψε κατά τη διάρκεια της ζωής του. Για αυτόν έγραψε μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους του, χρησιμοποιώντας το παραπλανητικό γυναικείο όνομα Θύρζα.
Ένας άντρας φαινομενικά ακαταμάχητης ομορφιάς και αποπληθωριστικής εξυπνάδας, ο Μπάιρον θα μπορούσε να ξεκινήσει μια τάση απλά μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο. Δημιούργησε λογοτεχνία. Ο τερατώδης Frankenstein της Mary Shelley, ο με κακή διάθεση Heathcliff της Emily Brontë και ο νάρκισσος Dorian Gray του Oscar Wilde, ήταν όλοι τους χαρακτήρες αναγνωρίσιμα Βυρωνικοί.
Ενέπνευσε την επανάσταση. Ο θάνατός του στην Ελλάδα, στα 36 του χρόνια, ενώ περίμενε να προσφέρει στρατιωτική υποστήριξη στον απελευθερωτικό πόλεμο των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τον μετέτρεψε σε έναν από τους πιο αξιόλογους "μάρτυρες" όλων των εποχών και δύο από τους εθνικούς ηγέτες του 19ου αιώνα, ο Ιταλός Giuseppe Mazzini και ο Πολωνός ποιητής Adam Mickiewicz, επηρεάστηκαν από αυτόν.
Η αγάπη του Μπάιρον για τα ταξίδια στην Ανατολή - ουσιαστικά μια γεύση για σεξουαλικό τουρισμό, αφού η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν ένας τόπος όπου το σεξ με αγόρια όχι μόνο δεν ήταν εγκληματικό αλλά απεναντίας κοινότοπο - υιοθετήθηκε από τον Ντελακρουά και τον Μπωντλαίρ, μεταξύ άλλων, και επανασυσκευάστηκε ως καλλιτεχνικός και λογοτεχνικός τρόπος γνωστός ως (Orientalism) Οριενταλισμός.
Η έλξη του Βύρωνα για τα έφηβα αγόρια είχε γίνει για πρώτη φορά εμφανής στο ποίημα του «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ»
(αγγλικός τίτλος: Childe Harold's Pilgrimage). Στο Κέιμπριτζ, ο Μπάιρον
συνάντησε μια εκλεπτυσμένη ομάδα ομοϊδεατών φίλων που γοητεύτηκαν από
τη θεωρία και την πρακτική του σοδομισμού. Ο ήρωάς τους ήταν ο Γουίλιαμ
Μπέκφορντ (William Beckford, 1 Οκτωβρίου 1760 - 2 Μαΐου 1844),
συγγραφέας του μυθιστορήματος των ανατολικών ονείρων «Ο Χαλίφης Βάθεκ»,
ο οποίος είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη χώρα αντί να αντιμετωπίσει
πιθανές ποινικές κατηγορίες σχετικά με ένα ομοφυλοφιλικό σκάνδαλο. Αυτοαποκαλούνταν με την κωδική ονομασία Μεθοδιστές.
Είναι σαφές από την αλληλογραφία του Μπάιρον εκείνης της περιόδου ότι ένα από τα κύρια κίνητρά του για εκτεταμένα ταξίδια το 1809-1010 ήταν η ελπίδα του για ομοφυλοφιλική εμπειρία. Στην Ελλάδα και την Τουρκία, το σεξ με αγόρια ήταν λίγο-πολύ αποδεκτό ως κανόνας και βρήκε πρόθυμους συντρόφους. Εκεί ήταν ο Ευστάθιος Γεωργίου, το άστατο Ελληνόπουλο με τις «αμβροσιακές μπούκλες», ο οποίος του κρατούσε την ομπρέλα για να προστατεύει την επιδερμίδα του από τον ήλιο, και τον έκανε να ανατριχιάζει. Εκεί ήταν ο Γαλλοέλληνας Nicolo Giraud, με τα διαυγή μάτια του, που δίδασκε στον Μπάιρον ιταλικά στην Αθήνα, αφιερώνοντας μια ολόκληρη μέρα για να συζευχθεί το ρήμα «ασπάζομαι». Μέχρι το τέλος της παραμονής του Μπάιρον στην Ελλάδα, καυχιόταν στους φίλους του Μεθοδιστές ότι είχε πετύχει περισσότερα από διακόσια (200) «pl and opt Cs»... τον κωδικό τους για απεριόριστη σεξουαλική επαφή, παρμένο από το Satyricon του Petronius «coitum plenum et optabilem» (συνουσία πλήρης και επιθυμητή).
Το έργο του Βύρωνα έχει συχνά λογοκριθεί. Το λογοκρίνει και ο ίδιος ο Μπάιρον όταν καταλαβαίνει ότι είχε πάει πολύ μακριά στην απεικόνιση ενός σεξουαλικού ειδυλλίου μεταξύ νεαρών ανδρών. Στη διάρκεια της ζωής του πολλές φορές άλλαξε αντωνυμίες, όπως στο ποιήμα του Θύρζα, που γράφτηκε για το θάνατο ενός νέου που αγαπούσε, αλλά τα οποία προσποιήθηκε ότι γράφτηκαν για ένα κορίτσι. Μετά το θάνατό του, οι φίλοι του Μπάιρον έκαψαν τα απομνημονεύματά του, και τα μέλη της οικογένειας της Λάβλεϊς, της κόρης του, έκαψαν επίσης τα χειρόγραφά του. Όλα αυτά είχαν σκοπό να κρύψουν στοιχεία της ερωτικής του ζωής που ήταν είτε ομοφυλοφιλικά, είτε αντισυμβατικά ή και σε μια περίπτωση αιμομικτικά. Αν αποκαλυπτόταν αυτά το σκάνδαλο θα είχε περικυκλώσει μια σημαντική λογοτεχνική φιγούρα, αν και ο ίδιος ο Μπάιρον στον στίχο του πάντα υπαινίχθηκε το σκάνδαλο...
Πηγή: https://www.nytimes.com/2003/01/12/books/i-love-not-woman-the-less-but-man-more.html
Πηγή: https://www.theguardian.com/books/2002/nov/09/classics.poetry
Στο σημείο αυτό αξίζει να παρακολουθήσετε -ακόμη και εάν δεν γνωρίζετε τη αγγλική γλώσσα- από το Youtube, το 15λεπτο απόσπασμα της βιογραφικής ταινίας του 2003 του καναλιού BBC, με τίτλο BYRON.
Δείτε την έναρξη με το κάψιμο του χειρογράφου με τον τίτλο "Η ζωή μου ...." (Μy Life ...) ως επακόλουθο του παρακάτω διαλόγου:
-... Γκρεμίζει την υπόληψη του ανδρός και της οικογένειάς του!
-Ακόμη και εάν είναι αλήθεια;
-Κυρίως εάν είναι αλήθεια!!!
«Διακόσια χρόνια πέρασαν, από το θάνατο του Τζορτζ Γκόρντον Μπάιρον, 6ου Βαρόνου Μπάιρον (George Gordon Byron, 6th Baron Byron, 22 Ιανουαρίου 1788 – 19 Απριλίου 1824), του γνωστού στην Ελλάδα Λόρδου Βύρωνα.
Ήταν Άγγλος αριστοκράτης, ποιητής, (οξυδερκής) πολιτικός, αλλά και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές όλων των εποχών (ο Γκαίτε έγραψε για τον Βύρωνα: «αναμφίβολα η μεγαλύτερη ιδιοφυΐα του αιώνα μας») και μια από τις σημαντικότερες μορφές του ρομαντισμού.
Ναι μεν δάνεισε τους Έλληνες με δυο δάνεια συνολικής αξίας 4600 λιρών, αλλά σε λιγότερο από 8 μήνες η οικογένειά του – δηλαδή μετά τον θάνατό του- είχε ήδη εισπράξει κεφάλαιο και τόκους!
3. Φιλέλληνας ο Μπάιρον επίσης δεν μπορεί να θεωρηθεί... γιατί δεν ήταν!
Ξαφνικά, ο αδιάφορος για την επανάσταση ποιητής αποφασίζει να αφοσιωθεί στην υπόθεση της ελληνικής ελευθερίας. Μεγάλη συμβολή σε αυτή την μεταστροφή έχουν και οι φίλοι του (που αποτελούν μέγα κεφάλαιο στην ιστορία του Φιλελληνισμού) οι Σέλλεϋ, τόσο ο γνωστός στο ευρύ κοινό ποιητής Πέρσυ (Μπυς) Σέλλεϋ (Persy Bysshe Shelley, 1792-1822) όσο και η λιγότερο γνωστή δεύτερη σύζυγός του Μαίρη (Γουόλστονκραφτ) Σέλλεϋ (Mary Wollstonecraft Shelley, 1797-1851), οι οποίοι του μετέδωσαν τον ενθουσιασμό τους για την ελληνική υπόθεση, την εποχή που εκείνος ήταν απορροφημένος (και απογοητευμένος: "οι Ιταλοί πρέπει να ασχολούνται αποκλειστικά με την όπερα και τα μακαρόνια") από το επαναστατικό κίνημα των Καρμπονάρων στην Ιταλία.
Τονίζουμε ότι άλλοι –κυρίως ο ομότεχνός του ποιητής, Π. Μπ. Σέλλεϋ– έπαιξαν κρίσιμο ρόλο, ωθώντας τον Μπάιρον να αφιερώσει τη ζωή του στην Ελλάδα!
Διαβάστε ακόμη:
Πέμπτη 19 Απριλίου 2018: Μιλώντας αιρετικά για τον Λόρδο (Μπάυρον) Βύρωνα Απόσπασμα μέσα από το βιβλίο του κ. Θ. Παναγόπουλου "Τα Ψιλά γράμματα της Ιστορίας (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ)
 |
| Πορτραίτο της Λαίδης Καρολίνας Λάμπ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου