ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΒΥΡΩΝΑ.

3 χρόνια κομμάτια... 

Θα μπορούσα να αρχίσω και να τελειώσω με τρεις λέξεις: «Δεν αντέχω άλλο».
Θα προσπαθήσω όμως να αναπτύξω μερικές όψεις των σκέψεών μου και ευελπιστώ σε προσφορότερο χρόνο να τις καταγράψω πιο αναλυτικά.
Η παραίτησή μου ήταν προειλημμένη εδώ και πολλούς μήνες. Άργησα όμως πολύ να πράξω αυτό που έπρεπε. Όπως μου είπε και ένας σύντροφος: «αρκετά έχεις στιγματιστεί». Αυτό με βάραινε για καιρό και με απομάκρυνε από τις ιδεολογικές και πολιτικές μου αρχές, αλλά ήθελα να φανώ συνεπής με τη δέσμευση που ανέλαβα σε σχέση με τη σχολική επιτροπή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. 

Η παραίτηση δεν σημαίνει ούτε έμμεση στήριξη της δημοτικής αρχής, ούτε υιοθέτηση όλων των καταγγελιών εναντίον της. Επέλεξα να μην ανεξαρτητοποιηθώ, παρότι σέβομαι την επιλογή όσων το έκαναν, γιατί δεν θα είχα να προσφέρω τίποτα περισσότερο και τίποτα διαφορετικό έτσι: ούτως ή άλλως εδώ και πολύ καιρό έχω διαρρήξει τις σχέσεις με την πρώην παράταξή μου, καταψήφιζα και αντιδρούσα όλο και περισσότερο σε οποιαδήποτε απόφαση συνδέεται με κεντρικού χαρακτήρα ζητήματα (προϋπολογισμούς, εργασιακά και σχέσεις με το Σωματείο Εργαζομένων, για τον Υμηττό, για τη διαχείριση απορριμμάτων κ.ά). Εξάλλου, με τον ισχύοντα αντιδημοκρατικό νόμο, η απώλεια της δεδηλωμένης (όπως ήδη συμβαίνει στον δήμο μας) δεν συνεπάγεται δυστυχώς και πτώση της δημοτικής αρχής, ούτε διενέργεια νέων εκλογών. Αποχωρώ γιατί αισθάνομαι ματαιωμένος, διαψευσμένος και πολύ προβληματισμένος για τα όρια και τους όρους του πώς γίνεται πολιτική στις μέρες μας. Γι αυτό τον λόγο καθόλου δεν με κάνουν να αισθάνομαι καλύτερα οι ρήσεις περί «τίμιας και ηθικής στάσης».  
Θα ήθελα λοιπόν ο τόνος να πέσει στην κριτική και όχι στο τυπικό σκέλος της παραίτησης.

Για να μπορέσω να προχωρήσω στην κριτική, θεωρώ αξιακά ως προϋπόθεση την αυτοκριτική.

Στις όποιες ευθύνες ανέλαβα (για τα αδέσποτα, για τη δημοτική βιβλιοθήκη, για το ΚΔΒΜ, στην επιτροπή ποιότητας ζωής) τίποτα διαφορετικά από το τρέχον διαχειριστικό δεν έγινε.

Τα θεσμικά γρανάζια είναι δυσκίνητα, τα οικονομικά στενά και γι αυτό και η κινητοποίηση ελάχιστη.

Στη Δευτεροβάθμια Σχολική Επιτροπή, παρά τον χρόνο και την ενέργεια που αφιέρωσα, τα ουσιαστικά πράγματα γίνονταν στον αυτόματο ή αποφασίζονταν άνωθεν.

Τουλάχιστον, πριν την παραίτησή μου κατάφερα να κλείσω τα δύο μικρά αλλά απτά πράγματα που μπήκαν μπροστά επί της θητείας μου: τις νέες και πολύ πιο συμφέρουσες οικονομικά τηλεφωνικές γραμμές στα σχολεία και την ανάρτηση των αποφάσεων στη Διαύγεια.

Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν δόθηκε κανένα έστω και ελάχιστα διαφορετικό στίγμα.

Η αυτοκριτική εμπλέκεται με την κριτική και οφείλει να είναι σκληρή σε ό,τι έχει να κάνει με πράγματα που έβλεπα να εξελίσσονται και στα οποία δεν αντέδρασα όπως έπρεπε:

Η σταδιακή απενεργοποίηση της παράταξης, η εξαρχής πολύ χαλαρή στάση για τα τεκταινόμενα της προηγούμενης δημοτικής αρχής Χαρδαλιά, η υπερσυγκέντρωση και η αυξανόμενη ανάθεση αρμοδιοτήτων και εξουσιών σε ένα στενό πυρήνα αιρετών και μη που περικλείουν τον δήμαρχο, η αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων ως λύση (τουλάχιστον μπόρεσα να συμβάλλω στην προσωρινή απόσυρση της ιδιωτικοποίησης του αναψυχτηρίου της Ν. Ελβετίας), η απαράδεκτη μεθόδευση και η εσφαλμένη πολιτική κατεύθυνση ως προς το προτεινόμενο Τοπικό Σχέδιο Διαχείρισης Απορριμμάτων, η άρνηση δίκαιων αιτημάτων του Σωματείου Εργαζομένων που ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση αλλά ήθελαν πολιτικό κόστος για να υλοποιηθούν, και -τελευταίο και κορυφαίο που σφράγισε και την απόφαση μου- η στάση για τον Υμηττό και η μεταλλαγμένη αντίληψη του βουνού ως εναποθετηρίου οχλουσών δραστηριοτήτων.

Δεν είναι πρόθεσή μου να μηδενίσω την αξία όσων καλών έγιναν, σε διαχειριστικό και οικονομικό επίπεδο, δεδομένων και των συνθηκών. Ούτε, όπως προανέφερα, συντάσσονται με κάθε λογής αντίθεση στη δημοτική αρχή από τις συλλογικότητες της πόλης μας. Όμως, τίποτα οραματικό και κοινωνικά προωθητικό δεν μπήκε καν μπροστά, από τον συμμετοχικό προϋπολογισμό ως τις λαϊκές συνελεύσεις, παρά τις αρχικές εξαγγελίες.

Επιπλέον, κι αυτό δεν αφορά μόνον την πρώην παράταξή μου, δεν μπορώ να παραλείψω ότι εντυπωσιακά μεγάλη είναι η απαξίωση του οργάνου του δημοτικού συμβουλίου από τα μέλη του. Από τις γυναίκες και άντρες που δεν συμμετέχουν πέραν του να σηκώνουν το χέρι, δίχως να γνωρίζουν σε τι, -κι αυτό όταν θυμούνται να έρθουν- ή που το απαξιώνουν με τον τρόπο τους και το ήθος τους.

Όντας ένας άνθρωπος με κινηματικό ενδιαφέρον για τα Κοινά αλλά όχι αντιθεσμικός, αποφάσισα το 2008 να ενταχθώ στη δημοτική παράταξη Στάση Βύρωνα, προτού καν εκλεγεί ο νυν δήμαρχος επικεφαλής της. Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι και κυριάρχησαν λογικές με τις οποίες έρχομαι σε αντίθεση. Παρότι σαρξ εκ της σαρκός της, δεν έκλεισα στα μάτια στην μετεξέλιξή της, δεν μπόρεσα να συμβιβαστώ ούτε με την εντεινόμενη και όλο και πιο αυταρχική ανάθεση, ούτε με την ηγεμόνευση ανθρώπων και απόψεων που ήρθαν αργά στην παράταξη αλλά κυριάρχησαν, ούτε με τη συνολική πολιτική μετάλλαξη του κόμματος του οποίου υπήρξα μέλος, ούτε με την αίσθηση ότι στην πραγματικότητα ελάχιστα διαχειριστικού χαρακτήρα πράγμα τα μπορούν να γίνουν, εντός της μέγγενης των καλλικρατικών νόμων και πρωτίστως των μνημονιακών νόμων που κατέληξαν να θεωρούνται μονόδρομος.

Η ολόψυχη ενασχόλησή μου με το παραδειγματικό ως προς την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση και τη χειραφέτηση Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα στην κατειλημμένη Λαμπηδόνα με έφερε σε σύγκρουση με τις αντιλήψεις που επικρατούν στο δημοτικό συμβούλιο και δυστυχώς όχι μόνο από παρατάξεις της αντιπολίτευσης. Επίσης, παρότι κι εγώ αμφιταλαντεύτηκα στην αρχή, τώρα μπορώ να πω και να υπερασπιστώ ότι παρά τις επιμέρους ενστάσεις προτιμώ την Ανάληψη κατειλημμένη από αναρχικούς παρά εγκαταλελειμμένη.

Πιθανόν λοιπόν να μη χωρούν δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Σίγουρα όμως αυτήν την τριετία προβληματίστηκα (και μάλλον ματαιώθηκα) για το αν αυτός είναι ο τρόπος, δηλαδή η συμμετοχή στη θεσμική αυτοδιοίκηση, ακόμη κι απ τις τάξεις της δημοτικής αρχής, είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για να γίνεται πολιτική. Εννοώ πολιτική με αριστερό πρόσημο και ριζοσπαστική βούληση σύγκρουσης με τα κάθε είδους συμφέροντα ή μικροσυμφέροντα και με τις μνημονιακές κυβερνητικές αποφάσεις. Θα ήθελα όμως να ξεκαθαρίσω πως αυτού του είδους η κριτική καθόλου δεν αβαντάρει τις κριτικές και τα επιχειρήματα των πρώην και χειρότερων δημοτικών αρχών, ούτε όσων ανήκουν ή ανήκαν σε πρώην κυβερνητικά κόμματα, ακόμη κι όταν έχουν δίκιο: γιατί ο κύριος λόγος που το κάνουν δεν είναι για να δουν τον Βύρωνα καλύτερο, αλλά για να επανέλθουν εξαγνισμένοι στις θέσεις τους. Οι εμπρηστές δεν μπορούν να εμφανίζονται σαν πυροσβέστες.

Κακά τα ψέματα όμως: η διασύνδεση με την κεντρική πολιτική σκηνή, με τις ενέργειες της κακής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της ακόμη χειρότερης υπερκυβέρνησης της ΕΕ είναι αναπόφευκτη: Εδώ και πάνω από δύο χρόνια έχει επισφραγιστεί ο νεοφιλελεύθερος μονόδρομος και η ΤΙΝΑ (There Is No Alternative) που ήταν να πεθάνει, βρικολάκιασε, ανθεί και φέρει κι αλλά…

«Εντάξει, δεν κάναμε όσα λέγαμε, ούτε ακολουθούμε τα ‘πιστεύω’ μας. Αλλά τι θες; Να ξανάρθουν οι άλλοι; Οι κακοί; Τα λαμόγια; Οι δεξιοί;» Αυτή η μόνιμη επωδός που τραγουδιέται (και) στο κεντρικό πεδίο έχει φαλτσάρει. Ανεπίστρεπτα. Γιατί στην πραγματικότητα, το να έρχεσαι να εφαρμόσεις (με τρίμματα διαφοροποιήσεων) το πρόγραμμα των άλλων, των πρώην αντιπάλων (ας δούμε τι γίνεται αυτήν την περίοδο με τις Σκουριές και την Ελντοράντο, το Ελληνικό, τα νέα επερχόμενα μέτρα κλπ κλπ) καλύτερα από εκείνους, γιατί εκείνοι δεν μπορούν πια να το εφαρμόσουν ολοκληρωμένα, δεν συνιστά πολιτικό πρόγραμμα. Είναι πολιτικός κρετινισμός. Είναι ένας τυχοδιωκτισμός που στρώνει καλλωπισμένα τον δρόμο στον καπιταλιστικό μονόδρομο.

Με λίγα λόγια: με τα δικά μου μέτρα και σταθμά ζυγίστηκα, μετρήθηκα και βρέθηκα ελλιπής. Μα ακόμη κι αν τα πράγματα φανεί ότι έγιναν έστω και λίγο διαχειριστικά καλύτερα, σίγουρα δεν έγιναν διαφορετικά…

Από την πλευρά μου, αναλαμβάνω πλήρως το μερίδιο που μου αναλογεί αυτήν την τριετία σε σχέση με όσα προαναφέρθηκαν και εξακολουθώ να επιμένω και να δρω για τη χειραφέτηση μέσω των τοπικών κοινότητων αγώνα, τη λαϊκή συμμετοχή, την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη, την αυτοοργανωμένη δράση, την υπεράσπιση των Κοινών ως του βασικού πυλώνα της πολίτικης δράσης. Και βέβαια επιμένω στη αναζήτηση ενός συνολικού ριζοσπαστικού κοινωνικού προτάγματος, πέραν και ενάντια στο υπάρχον…

Κρατώ στη μνήμη μου τις καλές στιγμές που έζησα, εκτιμώ ανθρώπινα τον δήμαρχο απεριόριστα για την αξιοπρέπειά του στις δύσκολες στιγμές που έζησε και ευχαριστώ όσες και όσους συνεργάστηκα..