Ο κύκλος κινηματογραφικών ταινιών "Μολυβένια Χρόνια – Εικόνες της παιδικής ηλικίας", φτάνει στο τέλος, με την προβολή της ταινίας "Ο εγωιστής γίγαντας" της Βρετανίδας σκηνοθέτιδας Κλίο Μπάρναρντ, την Παρασκευή 23/3/2018, στο Δημοτικό Κινηματογράφο «Νέα Ελβετία» Ν. Ελβετίας 34 & Σεβαστείας.
Μετά την προβολή ακολουθεί συζήτηση με την καθηγήτρια κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δήμητρα Μακρυνιώτη.
Ώρα Προβολής: 8:00 μ.μ. Είσοδος ελεύθερη.
ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
του Χρήστου Μήτση (13/02/2014) από εδώ
Σε μια πόλη του εγγλέζικου Βορρά, ο 13χρονος Άρμπορ αποβάλλεται από το σχολείο και αποφασίζει με το φίλο του Σουίφτι να βγάλει χαρτζιλίκι πουλώντας παλιοσίδερα. Η γνωριμία τους με τον ρακοσυλλέκτη της περιοχής και η συμμετοχή τους σε αυτοσχέδιες ιπποδρομίες θα δοκιμάσουν τη φιλία των αγοριών, σε ένα σκληρό, κοινωνικά ευαίσθητο δράμα που φέρνει στο νου τον (καλύτερο) Κεν Λόουτς.
Το «The Arbor» του 2010 ήταν η πρώτη ταινία της Βρετανίδας Κλίο Μπάρναρντ, ένα πρωτότυπα δραματοποιημένο και πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ για τη συγγραφέα Άντρεα Ντάνμπαρ («Rita, Sue and Bob Too»), μια γυναίκα με έντονα προβληματική προσωπική ζωή, η οποία πέθανε το 1990 στα 29 της χρόνια.
Παραμένοντας στην ευρύτερη περιοχή του Γιόρκσαϊρ, στον εγγλέζικο Βορρά, η Μπάρναρντ βαφτίζει τώρα με το όνομα Άρμπορ τον πρωταγωνιστή της και διασκευάζει ελεύθερα το παραμυθένιο διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ «Ο εγωιστής γίγαντας», κρατώντας μόνο μερικές αλληγορικές αναφορές. Γιατί, αντί για έναν μυθικό γίγαντα, τον κήπο του και τον μικρό Χριστό, εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο 13άρηδες φίλους οι οποίοι μεγαλώνουν σε μια λαϊκή, υποβαθμισμένη συνοικία μιας ξεχασμένης πόλης της βρετανικής υπαίθρου.
Ο Άρμπορ πάσχει από διαταραχή υπερκινητικότητας κι ελλειμματικής προσοχής, κανείς όμως δεν θεωρεί τη θεραπεία του προτεραιότητα. Αφού αποβληθεί από το σχολείο, αρχίζει να περιφέρεται στη γειτονιά μαζί με τον κολλητό του Σουίφτι μαζεύοντας παλιοσίδερα και κλέβοντας καλώδια (για το χαλκό τους), τα οποία κατόπιν οι δυο τους πουλούν για λίγες λίρες στον ρακοσυλλέκτη Κίτεν. Η σχέση των δύο παιδιών μαζί του αλλάζει τις μεταξύ τους ισορροπίες, καθώς αυτός, ως επιβλητική πατρική φιγούρα, μοιάζει να συμπαθεί περισσότερο τον Σουίφτι, στον οποίο αναθέτει να οδηγήσει το άλογό του σε μια αυτοσχέδια ιπποδρομία στον αυτοκινητόδρομο. Η αντίδραση του Άρμπορ πυροδοτεί μια σειρά αντιπαραθέσεων και παρορμητικών ενεργειών, οδηγώντας τους δύο φίλους στην απόπειρα να κλέψουν τα γιγάντια καλώδια που δίνουν ρεύμα στο γειτονικό πυρηνικό σταθμό.
Ο γνωστός κοινωνικός ρεαλισμός του αγγλοσαξονικού σινεμά απογυμνώνει τη ρουτίνα μιας χρεοκοπημένης σε κάθε επίπεδο πραγματικότητας, εργασιακής, σχολικής, οικογενειακής.
Στη μεταβιομηχανική Βρετανία του 21ου αιώνα η εργατική τάξη δεν πάει στον παράδεισο, αλλά μένει εγκλωβισμένη σε ένα αλλοτριωμένο καθαρτήριο, όπου οι ειδυλλιακές εικόνες της φύσης συνοδεύονται από τα θηριώδη τσιμεντένια φουγάρα του πυρηνικού εργοστασίου.
Βαμμένο σε γκριζογάλαζες, ψυχρές αποχρώσεις, το τοπίο επιβάλλει μια μελαγχολική διάθεση σε συναισθήματα και χαρακτήρες, καθώς κινηματογραφικές μνήμες από το «Κες» του Κεν Λόουτς και το «Bleak Moments» του Μάικ Λι πλημμυρίζουν την οθόνη.
Με πικρό χιούμορ, σκληρή ειλικρίνεια και μια σκηνοθετική οξυδέρκεια που εκπλήσσει με την ακρίβειά της, η Μπάρναρντ προεκτείνει την προβληματική των δασκάλων της καταγράφοντας γλαφυρά το οριστικό τέλος της κοινωνικής κατανόησης.
Ταυτόχρονα κοιτάζει στα μάτια τους ήρωές της και τους ακολουθεί μέχρις εκεί που τους οδηγεί η επώδυνη διαδρομή προς την ενηλικίωση, υπογράφοντας την πιο ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη της σεζόν και μία από τις σπουδαιότερες βρετανικές ταινίες των τελευταίων ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου